Ενημέρωση σχετικά με τη διαδικασία πώλησης της έκτασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού

“Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας ευχαριστώ πολύ για την δυνατότητα που μου δίνετε, μέσω του αιτήματος που υποβάλλεται να ενημερώσω την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, για μία τόσο σημαντική επένδυση, την αξιοποίηση του πρώην Αεροδρομίου του Ελληνικού.

Από την αρχή θεωρούσαμε ότι η αποκρατικοποίηση του Ελληνικού, θα πρέπει να εξυπηρετεί  στόχους. Πρώτον, να έχει θετικό αντίκτυπο στην εθνική οικονομία. Δεύτερον, να αναβαθμίζει την ποιότητα ζωής στην Αττική και τρίτον, να συνδυάζεται με ένα θετικό τίμημα για το ελληνικό δημόσιο. Καθώς, στον τομέα της δημοσιονομικής προσαρμογής, αφήνουμε τα δύσκολα πίσω μας, η αντιμετώπιση του φαινομένου της ανεργίας είναι άμεση προτεραιότητα. Η ανεργία είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα, που βιώνει αυτή τη στιγμή ο τόπος μας και στο δικό μας μοντέλο, οι θέσεις εργασίας για να είναι βιώσιμες θα πρέπει να προκύπτουν από παραγωγικές επενδύσεις.

Το έχω πει πολλές φορές, δεν υπάρχουν επενδύσεις χωρίς επενδυτές ούτε υπάρχουν εργαζόμενοι, χωρίς εργοδότες. Θα πρέπει να πω, ότι για να υπάρχουν επενδυτές και να έχουμε επενδύσεις, θα πρέπει να έχουμε και μία προσέγγιση σε πνεύμα συνεργασίας με τους υποψήφιους επενδυτές και όχι ως χώρα, να τους απειλούμε π.χ. με καταγγελίες συμβάσεων και δικαστικές εμπλοκές προτού καν υπογραφούν συμβάσεις. Κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν προασπίζει το δημόσιο συμφέρον.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Ελληνικού, σύμφωνα με το ΙΟΒΕ με την μελέτη που έκανε για λογαριασμό του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. η επένδυση θα επιφέρει 35.000 νέες θέσεις εργασίας και 1,2% άνοδο του ΑΕΠ. Ενδεικτικά εκτιμάτε ότι το επίπεδο της βιοτικής κατανάλωσης, καθώς και το επίπεδο των συνολικών επενδύσεων θα είναι κατά 2,2% και 1,8% αντίστοιχα υψηλότερα στο τέλος της περιόδου κατασκευής του Ελληνικού, χάρη στο έργο. Αριθμοί βεβαίως, που εξαρτώνται από παραδοχές και οικονομοτεχνικά μοντέλα. Όμως, η τάξη μεγέθους είναι αυτή, γιατί έχουμε να κάνουμε σε ένα μεγάλο βαθμό, με  ένα οικοδομικό έργο. Δηλαδή, σε ένα τομέα που παραδοσιακά, όλοι οι συνάδελφοι σ’ αυτή την αίθουσα, έχουν πει πολλές φορές, ότι αποτελεί την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Είναι ένας τομέας, εντάξεως εργασίας και κατά τη φάση της κατασκευής και κατά τη φάση της λειτουργίας του έργου. Είναι δηλαδή, τομέας που δίνει δουλειές στον κόσμο. Σας θυμίζω,  ότι η οικοδομή, δίνει δουλειές σε 150 περίπου επαγγέλματα. Γιατί, πυροδοτεί ανάπτυξη σε μία περιοχή που κατοικείται από το 40% του ελληνικού πληθυσμού, με προφανής, θετικές δευτερογενής επιδράσεις, σ’ αυτό που λέμε, πρακτικά στην πιάτσα, να πέσει χρήμα στην αγορά. Χρήμα, που θα προέρθει από ιδιωτικά κεφάλαια και θα αφήσει και έργο πίσω του και δεν θα φαγωθεί σε μία νύχτα στην κατανάλωση, όπως γινόταν στο παρελθόν.

Η αξιοποίηση της περιοχής θα συμβάλει επίσης και στη μόνιμη ενίσχυση του ισοζυγίου των εξωτερικών συναλλαγών καθώς, στόχος της χώρας μας και από το Ελληνικό και από άλλες επενδύσεις και από αλλαγές που κάναμε, στο νομοθετικό πλαίσιο, με το νόμο 4146, είναι να προσελκύσουμε σε πιο μακροχρόνια βάση, τουρίστες υψηλότερου εισοδήματος, οι οποίοι θα έχουν επιπλέον, μια δεύτερη κατοικία στη χώρα μας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το Ελληνικό πρόκειται για την μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Έχουμε, λοιπόν, μία εμβληματική επένδυση, που δίνει τον τόνο στην προσπάθειά μας, να καταστήσουμε την Ελλάδα ακόμα πιο ελκυστικό προορισμό για επενδύσεις. Να κάνουμε τη χώρα μας, από μία χώρα κόκκινης κορδέλας (redtape) προς επενδύσεις, μια χώρα redcarpet, μία χώρα που υποδέχεται τις επενδύσεις, με τους αυστηρούς φυσικά, περιβαλλοντικούς και εργασιακούς κανόνες που έχουμε στη χώρα μας.

Να διευκρινίσουμε  ότι οι επενδύσεις, δεν είναι χωρίς κόστος και η μη παραχώρηση, δεν είναι χωρίς κόστος. Εφόσον δεν γινόταν το έργο του Ελληνικού, η αναγκαία ισοδύναμη δημοσιονομική προσαρμογή, που θα πρέπει να εφαρμοστεί, για την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους και την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, αλλά και των στόχων ανάπτυξης, θα οδηγήσει την υποχώρηση του ΑΕΠ κατά 0,3% τα επόμενα δύο χρόνια.

Παράλληλα, με βάση τα ανωτέρω, η μη παραχώρηση της περιοχής, θα έχει σαν αποτέλεσμα μόνο για το 2014 και το 2015, την απώλεια 14.500 θέσεων εργασίας. Όμως, εκτός από τη θετική επίδραση στην εθνική οικονομία, η αξιοποίηση του Ελληνικού, θα αναβαθμίσει καταλυτικά την ποιότητα ζωής της Αττικής.

Πρόκειται για μια πρόταση από το διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα Foster. Δημιουργεί το μεγαλύτερο πάρκο στη χώρα μας κι ένα από τα μεγαλύτερα μητροπολιτικά πάρκα στον κόσμο. Δύο χιλιάδες περίπου στρέμματα πάρκου, με εννέα διακριτές θεματικές ενότητες, 4000 συνολικά στρέμματα πρασίνου και ελεύθερων χώρων και 1500, περίπου, στρέμματα κοινόχρηστων χώρων.

Προβλέπονται ορισμένες μόνο χρήσεις γης ως επιτρεπόμενες με μεικτό συντελεστή δόμησης 0,5% και με μέγιστο επιτρεπόμενο ποσοστό κάλυψης 35%. Αλλά τελικά η πρόταση προβλέπει δόμηση και κάλυψη λιγότερη, αρκετά λιγότερη, από ό,τι προβλέπει ο νόμος του Ελληνικού 2,6 εκατ. τ.μ. έναντι 3 εκατ. τ.μ. που επιτρέπονταν από το νόμο και συνολική κάλυψη 700.000 τ.μ. αντί 2,1 εκατ. που προβλεπόταν. Συνολικά, 25% της έκτασης θα αναπτυχθεί και 75% θα μείνει κοινόχρηστη, κοινή, θα μείνει πάρκο. Το οποίο, είναι στα πλαίσια προηγούμενων μελετών που είχαν γίνει και το 1994, και το 2011 και δεν διαφέρει πολύ και από τη μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Ανοίγει την πόλη προς τη θάλασσα, δίνει πρόσβαση του κοινού στο παράκτιο μέτωπο με την ανάπλαση και τη διαμόρφωση της παραλιακής ζώνης του Αγίου Κοσμά. Με τη σύνδεση του μητροπολιτικού πάρκου με την παραλία του Αγίου Κοσμά και με τη διευκόλυνση της κίνησης των κατοίκων, περιοίκων και επισκεπτών και της πρόσβασης στην παραλία. Και αυτό, βέβαια, το έργο έχει συνέργιες με τη γενικότερη προσπάθεια της κυβέρνησης με το ν.4146, για την ολοκληρωμένη αξιοποίηση του παράκτιου μετώπου, τώρα μετά το έργο στον Αστέρα Βουλιαγμένης στο Ελληνικό, αλλά και το μεγάλο δημόσιο έργο στον Φαληρικό Όρμο παράλληλα με τα έργα του Ιδρύματος Νιάρχου, αξιοποιούμε την περιοχή και ολοκληρωμένα η εταιρία παράκτιο μέτωπο θα προχωρήσει και στο masterplanγια την υπόλοιπη δημόσια περιουσία.

Και όλα αυτά, είναι βιώσιμα, και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί θα δημιουργήσει έσοδα αυτιά ανάπτυξη. Το πάρκο θα μπορεί να ποτιστεί,  να συντηρηθεί και να φυλαχθεί, διότι πολύ απλά, θα έχουν διασφαλιστεί οι οικονομικοί πόροι για κάτι τέτοιο. Δεν θα έχουμε τα ίδια προβλήματα που όλοι συζητάμε εδώ στην Αθήνα, για το Πεδίο του Άρεως, για το Εθνικό Κήπο που υπάρχει υποεπένδυση. Αυτά τα προβλήματα έχουν προβλεφθεί να λυθούν στο Ελληνικό γιατί είναι ευθύνη του επενδυτή να καλύψει τη λειτουργία του πάρκου. Το τελικό σχέδιο θα εγκριθεί με Προεδρικό Διάταγμα, με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομίας και ΠΕΚΑ, και φυσικά, θα τεθεί υπό την έγκριση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Ο Πρόεδρος και ο Διευθύνων Σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ θα σας πουν περισσότερες λεπτομέρειες για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε και για το έργο. Θα σας πω πάντως, ότι μαζί με το ΤΑΙΠΕΔ  δουλέψαμε συστηματικά και με τους τέσσερις υποψήφιους επενδυτές που είχαν προεπιλεγεί. Και η φιλοδοξία μας ήταν τελικά, να έχουμε μια προσφορά από όλους. Δουλέψαμε συστηματικά απαντώντας στα ερωτήματά τους, έχοντας ένα πολύ οργανωμένο εικονικό δωμάτιο δεδομένων για ενίσχυση της διαφάνειας, και τελικά καταθέτοντας μια σύμβαση η οποία ήταν «ανοιχτή» σε όλους τους επενδυτές.

Συνολικά, η ωφέλεια του δημόσιου είναι 2,1 δις. ευρώ , 915 εκατομμύρια ευρώ προκύπτουν από την αγορά των μετοχών της Ελληνικό Α.Ε., και το 1,2 δισ. ευρώ από την υλοποίηση από τον επενδυτή του συνόλου των έργων υποδομών που απαιτούνται. Έργα, που υπό άλλες συνθήκες θα γινόντουσαν ως δημόσια έργα, θα επιβάρυναν, δηλαδή, εμάς, τον κρατικό προϋπολογισμό. Έργα όπως η κατασκευή του πάρκου, υποδομές για δρόμους για δίκτυα κοινής ωφέλειας, για κοινόχρηστους χώρους, υπογειοποίηση της λεωφόρου Ποσειδώνος, έργα σύνδεσης ΤΡΑΜ και ΜΕΤΡΟ.

Εδώ, δεν υπολογίζουμε, φυσικά, και τα έμμεσα οικονομικά οφέλη από την ανάπτυξη που θα δώσει στην ευρύτερη περιοχή, όχι της νότιας Αθήνας, αλλά της αττικής γενικότερα. Και βέβαια, να σημειώσουμε ότι μόνο το 30% της γης τελικά μεταβιβάζεται. Για το υπόλοιπο 70% της γης, είναι παραχώρηση για 99 χρόνια. Με σημαντικές ασφαλιστικές δικλίδες και εγγυητικές επιστολές, και δέσμευση του επενδυτή ότι θα ολοκληρώσει, και δεσμεύεται γι’ αυτό, σημαντικότατο μέρος των έργων που έχει … .

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κλείνοντας, θεωρώ ότι αυτό που έγινε στο Ελληνικό ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε και είναι σημαντικά θετικό για την ελληνική οικονομία. Δημιουργεί μια όαση πρασίνου, δημιουργεί δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, μειώνει το ελληνικό δημόσιο χρέος, και παράλληλα δημιουργεί οικονομική ανάπτυξη.

 Βέβαια, ξέρω ότι ιστορικά υπήρχαν πολλές ιδέες, πάντα υπάρχουν ιδέες, το θέμα είναι να υπάρχουν ιδέες που γίνονται, ιδέες που είναι βιώσιμες, ιδέες που μπορεί να πραγματοποιηθούν. Γιατί, άκουσα π.χ. «να τα ξανασυζητήσουμε», λέει, «να κάνουμε μια εφτά μέλη επιτροπή από 10 -12 μέλη, να τα ξανασυζητήσουμε ως το 2030, το  2040 οι διαδοχοί μας σ’ αυτή την αίθουσα, να δουν τότε τι μπορούν να κάνουν». Αγνοώντας όλους τους κατοίκους της αττικής που λένε «επιτέλους! Κάντε κάτι με το Ελληνικό». Υπήρχε πρόταση να γίνει όλο πάρκο. Καταρχήν, δεν υπάρχουν δεδομένα σε άλλη χώρα να υπάρχουν 6500 στρέμματα πάρκου.

Δάσος σε μια πόλη, το οποίο ούτε μπορούσαμε να φτιάξουμε  ούτε να συντηρήσουμε ούτε θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας. Όταν βγαίνεις στο δρόμο και ρωτάς τον κόσμο ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που σας βασανίζει στο μέσο πολίτη, σου λέει «η ανεργία». Θα αξιοποιούσαμε 6,500 στρέμματα δημόσιας περιουσίας δημιουργώντας μηδέν θέσεις εργασίας; Θα ήταν αυτό κάτι που θα είχαμε δικαίωμα να κάνουμε απέναντι σε όλους τους ανέργους. Άλλοι λένε «να το δώσουνε κομμάτι κομμάτι και ίσως να πάρετε περισσότερα». Σε αυτό υπάρχει μια λογική, αλλά δεν θα είχαμε το πάρκο και θα είχαμε μια τσιμεντοποίηση. Δείτε την πρώτη εικόνα της παρουσίασης, βλέπετε μια τσιμεντοποιημένη γεμάτη κατοικίες, χωρίς ελάχιστα δείγματα πάρκου και βλέπετε πως το ελληνικό είναι μια πολύ σημαντική αντίθεση.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι φαντάζομαι θα ασκηθεί κριτική από την Αντιπολίτευση. Γνωρίζω ότι υπήρχε κριτική από το ΣΥΡΙΖΑ πριν καν ακουστεί το τίμημα και λέγανε ότι ξεπουλήθηκε. Αυτό λέει πολλά για την αξιοπιστία της κριτικής που ασκείται στην Κυβέρνηση, όταν το τίμημα είναι ιδιαίτερα χαμηλό πριν ανακοινωθεί, οποιοδήποτε σχόλιο ακούω μετά εγώ του κάνω μια μεγάλη έκπτωση. Θα ακούσω την κριτική σας και επιφυλάσσομαι κ. Πρόεδρε, να απαντήσω συγκεκριμένα στα ερωτήματα που θα θέσουν οι κύριες και οι κύριοι συνάδελφοι. Δεν θα κρατήσω πολύ την πρωτολογία μου θα απαντήσω μετά.”

“Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, άκουσα με ιδιαίτερη προσοχή εδώ και αρκετή ώρα, πάρα πολλούς συναδέλφους που τοποθετήθηκαν στο θέμα της αξιοποίησης του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού. Θα ήθελα να κάνω δύο πολιτικά σχόλια πριν απαντήσω στα ερωτήματα που τέθηκαν και μετά φυσικά, η Διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ, ως πλέον αρμόδια και πιο κοντά στη διαγωνιστική διαδικασία, θα δώσει πιο εξειδικευμένες απαντήσεις.

Το πρώτο πολιτικό σχόλιο είναι, ότι πράγματι, υπάρχει ένα «έγκλημα» στη δημόσια περιουσία. Ένα μεγάλο έγκλημα, ότι έχουμε 72.000 ακίνητα στην ΕΤΑΔ, τα οποία αποφέρουν 28.000.000 ευρώ, το χρόνο και έχουμε δεκάδες – χιλιάδες ακίνητα, τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες.  Κάποιος συνάδελφος είπε «γιατί η βιασύνη για το Ελληνικό»; Πράγματι, κύριε συνάδελφε, βιαζόμαστε. Οι μελέτες άρχισαν το 1994, πριν από είκοσι  χρόνια και πριν από πάρα πολλά χρόνια, πάνω από μια δεκαετία έκλεισε το αεροδρόμιο και είναι ένας εγκαταλελειμμένος χώρος μετά την Ολυμπιάδα, με μικρές χρήσεις οι οποίες αποφέρουν στο ελληνικό δημόσιο «ψίχουλα», σε σχέση με οποιαδήποτε αποτίμηση του  Ελληνικού.

Κύριε Πρόεδρε, θα πρότεινα στα μέλη της Επιτροπής των Οικονομικών Υποθέσεων να κάνουν μια επίσκεψη στον παλαιό χώρο του αεροδρομίου του  Ελληνικού, να περπατήσουν σε αυτόν το χώρο, να δουν τι είναι σήμερα η δημόσια υπηρεσία και να το συγκρίνουν με αυτό που συγκεκριμένα προτείνεται και χρηματοδοτείται χωρίς «δεκάρα» κρατικών χρημάτων, σε αντίθεση με ότι γινόταν στο παρελθόν.

Το δεύτερο πολιτικό σχόλιο, είναι κύριοι συνάδελφοι του  ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι σας έχω ρωτήσει πολλές φορές στην Ολομέλεια, να μου πείτε μια επένδυση που σας αρέσει, διότι συμφωνείτε ότι χρειάζονται θέσεις εργασίας. Ωραία. Πείτε μου μια συγκεκριμένη επένδυση με «ονοματεπώνυμο» που σας ικανοποιεί, για να καταλάβω κι εγώ ποιο είναι το δικό σας πρότυπο, γιατί μέχρι στιγμής, οποιαδήποτε ιδιωτική επένδυση έχει γίνει στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως εάν έχει σχέση με δημόσια υπηρεσία είτε είναι ΣΔΙΤ είτε είναι fast track είτε είναι οτιδήποτε, εγώ ξέρω ότι στη Βουλή καταθέτετε ερωτήσεις εναντίον κάθε μιας επένδυσης. Άρα, προτιμάτε μια Ελλάδα της μιζέριας και της ανεργίας, διότι αυτό πιθανόν, σας βοηθάει πολιτικά.

Όσον αφορά στο θέμα του Ελληνικού, είναι ένας διαγωνισμός που διήρκεσε 27 μήνες, ένας διαγωνισμός στον οποίο υπήρχαν διαπραγματεύσεις με τέσσερις μεγάλους επενδυτές, ένας ανοικτός διαγωνισμός στον οποίο μπορούσε η οποιαδήποτε εταιρεία ελληνική και ξένη, η οποία πληρούσε κάποιες μίνιμουμ προϋποθέσεις, νομικές, τεχνικές και χρηματοοικονομικές, να συμμετάσχει. Ένα διάστημα άνω του έτους, λεπτομερών διαπραγματεύσεων με αυτούς τους τέσσερις επενδυτές, ώστε τελικά να καταλήξουμε να υπάρχει μια πρόταση συγκεκριμένη. Θα ήθελα και εγώ να ήταν τέσσερις οι προτάσεις και αγωνιστήκαμε για να είναι τέσσερις, αλλά το σημαντικό ήταν να υπάρχει μια πρόταση, η οποία να ανταποκρίνεται στην αξία της γης και το πιο σημαντικό, ότι έχει και την ικανότητα να ολοκληρώσει το έργο και υπήρχε απόλυτη διαφάνεια.

Με την Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, επιβεβαιώνεται η βούληση της Κυβέρνησης, η οποία δεν έχει βάση στο νόμο, να φέρει τη Σύμβαση για κύρωση στη Βουλή. Είναι επιλογή της  Κυβέρνησης και είναι επιλογή της Κυβέρνησης, διότι πιστεύουμε στην ανάγκη να υπάρξει η διαφάνεια. Θα μπορούσε η Σύμβαση κάλλιστα με το υπάρχον νομικό πλαίσιο, να είχε κατοχυρωθεί χωρίς να έρθει στη Βουλή και επαναλαμβάνω ότι αυτό θα έρθει στη Βουλή. Η Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου έγινε για να υπάρξει η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει το δημόσιο υπέρ όλων των υποψηφίων επενδυτών, για να αναφερθώ  και σε μια απρεπέστατη δήλωση, ένα σχόλιο που έκανε η κυρία Κωνσταντοπούλου, στην  Αίθουσα.

Επίσης, να επιβεβαιώσω ότι δεν έχει ρήτρες εις βάρος του ελληνικού δημοσίου σε περίπτωση που αυτή δεν κυρωθεί από τη Βουλή. Δεν έχει καμία ευθύνη το ελληνικό δημόσιο και δεν έχει δικαίωμα ο επενδυτής να ζητήσει οποιαδήποτε αποζημίωση αν εσείς κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κρίνετε ότι αυτή η σύμβαση είναι επιζήμια για το δημόσιο. Δεν μπορεί να ασκήσει αγωγές, απαγορεύεται ρητώς σε αυτή τη σύμβαση. Άρα, θα μου πείτε, δεν υπάρχει ζημιά. Υπάρχει ζημιά και η ζημιά είναι ότι δεκάδες – χιλιάδες θέσεις εργασίας δεν θα πραγματοποιηθούν, το μεγαλύτερο Μητροπολιτικό Πάρκο στην Ευρώπη δεν θα γίνει και θα έχουμε για άλλα 5 – 10 – 15 χρόνια τσιμέντο, εκεί που θα μπορούσε να ήταν πάρκο. Αν ρωτήσετε τον κόσμο στην περιοχή, διότι ξέρω ότι ο κ. Τσίπρας και η κυρία Δούρου, έκαναν μια πολιτική συνάντηση – συγκέντρωση, όπου πήγαν μερικές εκατοντάδες κάτοικοι, θέλει να φύγει το τσιμέντο, θέλει να δει πάρκο και θέλει να δει και θέσεις εργασίας. Αυτό απαιτεί ο ελληνικός λαός. 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Σύμβαση δεν έγινε στο κενό, η Σύμβαση έγινε στηριζόμενη στο ν. 4062, που εσείς ψηφίσατε στην  προηγούμενη, στην  14^η περίοδο, ο οποίος προβλέπει τη μεταβίβαση του 30% της κυριότητας της γης. Δεν είναι κάτι που αποφάσισε το ΤΑΙΠΕΔ ή η σημερινή Κυβέρνηση, στηρίζεται και εδράζει στον αρχικό νόμο του ΤΑΙΠΕΔ. Το δημόσιο παραμένει κατά 30%. Παραμένει, όχι ως μέτοχος, αλλά ως συνέταιρος στα κέρδη, με την προϋπόθεση ότι το έργο θα ανταποκριθεί σε ένα μίνιμουμ επίπεδο κερδών, το οποίο δεν είναι εγγυημένο. Το δημόσιο δεν αναλαμβάνει καμία δέσμευση, καμία υποχρέωση, καμία εγγύηση απέναντι στον επενδυτή. Αν χάσει όλα του τα χρήματα, αυτό είναι μόνο πρόβλημα του επενδυτή. Το δημόσιο δεν εγγυάται καμία απόδοση. Αν, όμως ο επενδυτής έχει απόδοση, τότε το δημόσιο μπαίνει συνέταιρος στα κέρδη. Αν έχει ο επενδυτής 15% απόδοση και επάνω από το 15% απόδοση, το δημόσιο είναι συνέταιρος κατά 30%.

Άρα, παραμένει το δημόσιο σε αυτό. Αν το δημόσιο έμενε ως συνιδιοκτήτης της γης,  αυτό σημαίνει ότι θα συνεπένδυε κιόλας. Δηλαδή, τα 5,7 δις ευρώ, τα οποία απαιτεί για να γίνει αυτό το έργο και το 1,2 δις ευρώ, που απαιτείται για να γίνουν τα έργα υποδομής, εάν το δημόσιο επέλεγε να μείνει συνέταιρος, θα έπρεπε να βάλει και τη δική του συμμετοχή, ενώ με το σχήμα όπως γίνεται τώρα, το δημόσιο εξασφαλίζει 915 εκατ. ευρώ για τη γη του,  και εξασφαλίζει ότι 1,2 δις ευρώ έργα υποδομών, τα οποία στο παρελθόν θα έπρεπε να γίνουν ως δημόσια έργα, θα γίνουν με ιδιωτικά κεφάλαια. Εξασφαλίζει ότι θα γίνει επάνω από 5 δις ευρώ, ιδιωτική επένδυση και αν αυτό έχει κέρδος, το δημόσιο θα πάρει το 30%.

Φυσικά, υπάρχουν αλληλοδεσμεύσεις των συμβαλλόμενων, δεσμεύσεις της εταιρείας προς το δημόσιο και δεσμεύσεις του δημοσίου προς την εταιρεία. Αυτό ίσως μας φαίνεται λίγο ξένο, ίσως διότι έχουμε συνηθίσει ως χώρα να μην εκπληρώνουμε τις δικές μας υποχρεώσεις. Όμως, σ’ αυτή την περίπτωση, η συγκεκριμένη σύμβαση προστατεύει το ελληνικό δημόσιο και βάζει συγκεκριμένους όρους. Αλλά να σας πω κάτι; Γιατί σας φαίνεται περίεργο, ότι το δημόσιο πρέπει και το ίδιο να έχει υποχρεώσεις απέναντι στον πολίτη και τον επενδυτή; Διότι, όπως απαιτούμε εμείς από τον επενδυτή να έχεις υποχρεώσεις απέναντι στο δημόσιο, όπως απαιτούμε να κάνει τα έργα και να πληρώσει 30% πρόστιμο εάν δεν τα κάνει, είναι λογικό και ο ίδιος ο επενδυτής να απαιτεί από το ελληνικό δημόσιο, ότι είμαστε ένα ευνομούμενο κράτος και όταν λέμε, ότι εκδίδουμε άδειες σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, να μπορούμε και να το κάνουμε.

Το τελευταίο που άκουσα, είναι για το μοντέλο ανάπτυξης και ότι αυτό το έργο δε συνάδει με το μοντέλο ανάπτυξης της Αθήνας. Έχετε απόλυτο δίκιο και καθώς, εδώ βλέπω τη φωτογραφία της μακέτας, πράγματι, δε συνάδει με το μοντέλο ανάπτυξης της Αθήνας. Όλη η  Αθήνα είναι γεμάτη τσιμέντο και θυμάμαι και την Αριστερά, που ιστορικά έχει κατηγορήσει τη Δεξιά για το πώς χτίστηκε η Αθήνα. Εδώ βλέπουμε ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης που έχει 75% πάρκο και θα ήθελα να μου πείτε μια άλλη περιοχή της Ελλάδας που έχει 75% πάρκο μέσα στον αστικό ιστό, το οποίο γίνεται χωρίς να επιβαρυνθεί το ελληνικό δημόσιο.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, λυπάμαι που το λέω και δεν μπόρεσα να μην το σχολιάσω πριν, αλλά βλέπω μια απίστευτη μιζέρια και καχυποψία. Να μας αρέσει η  Ελλάδα του χθες, να μας αρέσει η Ελλάδα του τσιμέντου, να μας αρέσει η Ελλάδα που έχει εγκαταλείψει τη δημόσια περιουσία και να μας αρέσει η Ελλάδα της ανεργίας. Όχι! Δεν μας αρέσει η Ελλάδα της ανεργίας, μας αρέσει η Ελλάδα, η οποία αξιοποιεί την περιουσία της, αξιοποιεί το παραγωγικό της μοντέλο και χτίζει για το μέλλον. Σας ευχαριστώ.”