Αντιμετωπίζοντας την σημερινή κρίση [Capital.gr]
Οι πρόσφατες προειδοποιήσεις για υποβάθμιση της Ευρωπαϊκής οικονομίας κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο επιτακτικά. Η Ευρώπη πρέπει να κινηθεί πιο ουσιαστικά στον δρόμο της ανάπτυξης και της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Καλούμαστε λοιπόν να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις σε πολύ σημαντικά ερωτήματα στην σύνοδο κορυφής της Ε.Ε..
Θα υπάρξει τελικά «αυστηροποίηση» των κοινοτικών συνθηκών ή θα συμπληρωθεί η συνθήκη της Λισσαβόνας; Θα ενισχυθεί η ΕΚΤ ή όχι; Θα γίνει κάποιο βήμα για τα ευρωομόλογα; Θα εγκριθούν ευρωπαϊκά ομόλογά μεγάλων αναπτυξιακών έργων προκειμένου να δώσουμε δουλείες στην Ευρώπη και να αναθερμάνουμε τις επιμέρους αλλά και την κοινή μας οικονομία; Υπάρχει κίνδυνος να καταλήξουμε σε Ευρώπη δύο ταχυτήτων.
Κάτι που προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα δώσει λύση. Η Ευρώπη που πιστεύω δεν είναι η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Είναι η Ευρώπη της αλληλεγγύης του οράματος και της ενοποίησης. Η Ευρώπη του ενιαίου νομίσματος, της εργασίας, της ανάπτυξης και της δημιουργίας νέου πλούτου. Η Ευρώπη με της αξιοποίησης των απαραιτήτων δημοσιονομικών και νομισματικών εργαλείων καθώς και των θετικών συνεργείων.
Όμως, η Ευρωπαϊκή οικονομία είναι αδύναμη αυτήν την στιγμή, γι αυτό χρειάζονται καθαρές λύσεις, τολμηρές αποφάσεις και άμεσες αντιδράσεις προκειμένου να ισχυροποιηθεί. Τώρα που δοκιμάζεται ολόκληρο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, κάθε κράτος μέλος πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες του, να κάνει τα δικά του αναγκαία βήματα για την επίλυση των προβλημάτων (ακόμα και σε θεσμικό επίπεδο), προκειμένου να συμβάλλουμε όλοι μας στο να σταθεί η Ευρώπη και πάλι στα πόδια της.
Πρέπει λοιπόν να γίνει αντιληπτό ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στην Ευρώπη αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν δουλέψουμε εμείς οι ίδιοι.
Όσον αφορά την Ελλάδα, είχα από την πρώτη στιγμή τονίσει ότι για να πετύχει το πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας υπάρχουν δύο προαπαιτούμενα: πρώτον, να λειτουργεί η αγορά και δεύτερον, να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή. Δυστυχώς η αγορά δεν λειτουργεί εδώ και καιρό, και από την κοινωνική συνοχή που επιδιώκουμε, όλα δείχνουν ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης. Η ανάγκη δημοσιονομικής πειθαρχίας είναι σαφώς επιβεβλημένη. Πρέπει όμως να συνδυαστεί με ένα άλλο μείγμα πολιτικής που μας δίνει την δυνατότητα να πετύχουμε του στόχους μας.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε ως Ελλάδα;
Πρώτον, απαιτείται φορολογική και ρυθμιστική μεταρρύθμιση: Με χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές και για τις επιχειρήσεις και για τα φυσικά πρόσωπα. Σήμερα με αυξημένους συντελεστές το έλλειμμα αυξάνει και τα έσοδα μειώνονται. Στόχος μας είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας. Θέλουμε να προσελκύσουμε επενδύσεις ώστε να μειώσουμε την ανεργία και να δώσουμε μια ευκαιρία στην χώρα μας. Για να χτυπήσουμε αποτελεσματικά την φοροδιαφυγή, χρειαζόμαστε ελκυστικότερους φορολογικούς συντελεστές, ένα πιο απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα. Χρειαζόμαστε μια γενικότερη απλοποίηση των ρυθμιστικών διαδικασιών ώστε να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών θα είναι να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Να τονίσω ότι τα «χαράτσια» δεν συμβάλλουν τελικά στην μείωση των ελλειμμάτων διότι δεν παράγουν πλούτο. Απλώς οδηγούν τα νοικοκυριά σε απόγνωση.
Δεύτερον, αύξηση της ρευστότητας. Σήμερα υπάρχει πλήρης ασφυξία ρευστότητας στην αγορά. Αφενός, πρέπει το Δημόσιο να πληρώσει όλες τις εσωτερικές οφειλές του και να θεσμοθετήσει έναν αυτόματο μηχανισμό συμψηφισμού όλων των οφειλών προς και από τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα. Αφετέρου, με την απαραίτητη ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος αλλά και με την παροχή άμεσης ρευστότητας στην αγορά. Η έλλειψη ρευστότητας, εκτός των άλλων, θα επηρεάσει αρνητικά το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, το οποίο είναι σήμερα παγωμένο.
Τρίτον, σταθερότητα. Το πρόγραμμα πρέπει να αυξάνει την ελκυστικότητα της Ελλάδος ως επενδυτικό προορισμό αντί να τη μειώνει. Το πρόγραμμα σήμερα, με τις τρίμηνες επιθεωρήσεις, δημιουργεί ένα διαρκές κλίμα αβεβαιότητας, το οποίο απωθεί πιθανές επενδύσεις.
Τέταρτον, κοινωνικές ανάσες. Να στείλουμε ένα σαφές μήνυμα ελπίδας στην κοινωνία, δημιουργώντας ένα δίχτυ ασφάλειας.
Ένα δίκτυ ασφαλείας για τον χαμηλοσυνταξιούχο. Ένα δίκτυ ασφαλείας για τον μισθωτό. Ένα δίκτυ ασφαλείας για τους πολύτεκνους.
Ένα δίκτυ ασφαλείας για όλες τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Επαναφέροντας, αρχικά, τις συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων και τα επιδόματα των πολυτέκνων. Όλο και περισσότεροι Έλληνες ζούνε κάτω από το όριο της φτώχιας, με δυσμενέστατες κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις.
Διαβάστε περισσότερα εδώ >>
