Εκλογές … γιατί έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας
{slideshare}[slideshare id=11835904&doc=20120301imerisia-120302114328-phpapp01&type=d]{/slideshare}
Για να επιτευχθεί όμως αυτό πρέπει να εισάγουμε στο πρόγραμμα τον πιο σημαντικό πυλώνα, τον πυλώνα της Ανάπτυξης! Διότι χωρίς Ανάπτυξη, δεν πρόκειται να επιτύχουμε ούτε τους στόχους του προγράμματος, ούτε να βγούμε από την ύφεση, ούτε να ενισχύσουμε την κοινωνική συνοχή που σήμερα είναι απαραίτητη.
Έχουμε λοιπόν, πολύ δουλεία μπροστά μας. Σύμφωνα με την νέα σύμβαση, τον Ιούνιο πρέπει να γίνουν τρείς σοβαρές παρεμβάσεις: στο φορολογικό σύστημα, στο σύστημα κοινωνικών μεταβιβάσεων και στις δημόσιες δαπάνες. Η αποτελεσματικότητα αυτών των παρεμβάσεων θα επηρεάσει την προοπτική της Ελλάδας για την επόμενη δεκαετία. Επομένως, οι δράσεις μας θα πρέπει να εστιάζουν προς αυτήν την κατεύθυνση, την κατεύθυνση της Ανάπτυξης.
Οι σημαντικές απαιτήσεις του Ιουνίου, σημαίνει ότι πρέπει να επιταχυνθούν οι εκλογές, ώστε να έχει επαρκή χρόνο η επόμενη Κυβέρνηση να προετοιμαστεί. Καθυστερήσεις όπως η αναμονή εκλογής Αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ και η νέα εξεταστική επιτροπή δεν συνάδουν με την εθνική προσπάθεια.
Κοιτώντας μπροστά, το φορολογικό μας σύστημα πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστικό, πιο σταθερό και πιο αντικειμενικό. Επιπλέον, η αύξηση της ρευστότητας για την οποία μιλούν όλοι σήμερα πρέπει να αποδειχθεί στην πράξη. Είναι βασικό όλες οι αλλαγές να αποπνέουν σταθερότητα. Το πρόγραμμα πρέπει να αυξάνει την ελκυστικότητα της Ελλάδος, ως επενδυτικό προορισμό, αντί να την μειώνει. Μέχρι στιγμής συμβαίνει το αντίθετο. Όσον αφορά τις κοινωνικές δαπάνες, όλα τα επίσημα στοιχεία αποδεικνύουν ότι στην Ελλάδα η αποτελεσματικότητα τους κινείται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Ενώ ξοδεύουμε αρκετά χρήματα για την ενίσχυση και την «ανακούφιση» των κοινωνικά ασθενέστερων, ο αντίκτυπος τους στην κοινωνία είναι περιορισμένος.
Η χωρά μας, είναι μία από τις πιο αναποτελεσματικές χώρες της ΕΕ-15 στην αξιοποίηση των δαπανών για κοινωνική προστασία. Με 3 εκ. Έλληνες να ζουν κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας, αυτό το σύστημα δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να διατηρηθεί. Πρέπει να αλλάξει ριζικά ώστε να μην το χαρακτηρίζουν φαινόμενα διαφθοράς, φοροδιαφυγής αδιαφάνειας και γραφειοκρατίας.
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι το πώς θα τα καταφέρουμε όλα αυτά; Με ποίον τρόπο; Από πού πρέπει να ξεκινήσουμε;
Αρχικά με την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα και την αποτελεσματικότητα του δημοσίου. Πρέπει να δούμε «τι» ξοδεύουμε, «πόσα», « που» , «γιατί» αλλά και τι τελικά φέρνουν αυτά πίσω στην κοινωνία, τι απόδοση έχουν τα χρήματα μας δηλαδή.
Ισχυρές κρατικές δομές, λιγότεροι φόροι και αναθέρμανση της οικονομίας πρέπει να είναι οι κατευθύνσεις που θα ακολουθήσουμε. Σαφώς και η ανάπτυξη της οικονομίας προϋποθέτει προσέλκυση επενδύσεων. Έμφαση πρέπει να δοθεί στην παραγωγή και την εξωστρέφεια της οικονομίας. Γιατί αυτή τη στιγμή η χώρα μας βιώνει ένα επενδυτικό κενό. Το δημόσιο δεν επενδύει, παρά την πρόβλεψη του προϋπολογισμού γιατί δεν κατάφερε να δαμάσει τις άλλες δαπάνες. Ο Ιδιωτικός Τομέας δεν επενδύει, διότι δεν είναι «φιλικό» το φορολογικό και το ρυθμιστικό καθεστώς. Οι ξένοι επενδυτές δεν έρχονται, γιατί παρά το πρόγραμμα δεν έχει αυξηθεί η σταθερότητα της χώρας μας. Ο επενδυτικός ορίζοντας δυστυχώς είναι θολός. Αυτό πρέπει σύντομα να αλλάξει.
